Ο Αργύρης Παπανικολάου, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, μιλά για την περιπέτεια της υγείας του και το πολύτιμο δώρο ζωής που έλαβε.
«Στα 42 μου χρόνια διαγνώστηκα με διατατική ανεπάρκεια δεξιάς κοιλίας. Ήταν Μάιος του 2016 και από τον Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, όπου υπηρετούσα, βρέθηκα στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Έκτοτε και μέχρι τον Μάιο του 2020, όταν υποβλήθηκα σε μεταμόσχευση καρδιάς στο Ωνάσειο, πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα σε αυτά τα νοσοκομεία, όπως και στον «Ευαγγελισμό», καθώς ανέκυπταν διάφορα προβλήματα υγείας. Προς το τέλος του 2018 με ενημέρωσαν ότι θα μπω στο πρόγραμμα μεταμοσχεύσεων. Έτσι, μπήκα σε λίστα αναμονής για μόσχευμα.
Το αντιμετώπισα όπως όλα τα γεγονότα στη ζωή μου. Έκλαψα, πόνεσα, στενοχωρήθηκα, αλλά προχώρησα, με ψυχραιμία, αισιοδοξία και δύναμη. Το “Γιατί σε μένα;”, που άκουγα από άλλους ασθενείς, δυσκολεύομαι να το καταλάβω. “Γιατί όχι και σε μένα;” ήταν το δικό μου μότο και μία η επιλογή: πολεμάς, δεν εγκαταλείπεις τον αγώνα για ζωή, δεν αφήνεις να σε νικήσει ο φόβος. Εμπιστεύεσαι τους επαγγελματίες υγείας και πορεύεσαι. Προσωπικά μόνο ευλογημένος μπορώ να αισθάνομαι με τους γιατρούς και νοσηλευτές που ήταν πλάι μου, ιδίως στο Ωνάσειο, όπου έγινε η επέμβαση. Ξέρω ότι πλέον θα είναι κομμάτι της ζωής μου – και γιατί με παρακολουθούν ιατρικά αλλά και επειδή τους αισθάνομαι ως σημαντικούς στη ζωή μου.
Με κάλεσαν τρεις φορές για μεταμόσχευση, η οποία δεν πραγματοποιούνταν τελικά. Ήμουν τυχερός, βρίσκονταν συμβατά μοσχεύματα, αλλά ανατρεπόταν ο σχεδιασμός λόγω άλλων παραγόντων, π.χ., τη μία φορά ήμουν με ίωση, οπότε δεν μπορούσε να προχωρήσει.
Τον Μάιο 2020 οι γιατροί με είχαν ενημερώσει ότι αν δεν βρεθεί μέχρι τα μέσα του μήνα μόσχευμα, θα προχωρήσουν σε μηχανική υποστήριξη της καρδιάς, δηλαδή θα κουβαλούσα κι εγώ την καρδιά μου σε… βαλιτσάκι ως καρδιοπαθής τελικού σταδίου. Ωστόσο, στις 9 Μαΐου βρέθηκε μόσχευμα, έγιναν οι απαραίτητοι έλεγχοι, και υποβλήθηκα στη μεταμόσχευση.
Ήταν μια άγια στιγμή, αλλά και σκληρή ταυτόχρονα η ανακοίνωση για την εύρεση μοσχεύματος. Ο θάνατος του άλλου, η ζωή μου – αυτό σκεφτόμουν. Έμαθα έπειτα από το χειρουργείο ότι ο δότης ήταν ένας 37χρονος, και αισθάνομαι κάθε φορά την ανάγκη να ευχαριστώ την οικογένειά του για την προσφορά. Είμαι ευγνώμων για το δώρο που έλαβα και για τη ζωή που συνεχίζω να ζω».