Ο κ. Βασίλης Ρέντας διηγείται τη ζωή πριν και μετά τη μεταμόσχευση καρδιάς
Ήταν πριν από δύο περίπου χρόνια όταν χτύπησε το τηλέφωνο γύρω στα μεσάνυχτα για να τον ενημερώσουν πως έπρεπε το συντομότερο δυνατόν να μεταφερθεί στο καρδιοχειρουργικό κέντρο του Ωνασείου νοσοκομείου. Κάποιος άγνωστος φεύγοντας από τη ζωή, αποφάσισε να την δωρίσει σε άλλους που την είχαν ανάγκη… Εκείνα τα μεσάνυχτα ήταν τα τελευταία βήματα ενός γολγοθά που είχε ξεκινήσει χρόνια πριν…
Τον Μάρτιο του 2009 ήταν η ημερομηνία ορόσημο που άλλαξε άρδην την μέχρι τότε φυσιολογική ζωή του. Ένα σφίξιμο στην καρδιά και το αίσθημα της κόπωσης που ακολούθησε δεν ήταν αρκετά για να αντιληφθεί εξ αρχής ο κ. Βασίλης Ρέντας την σοβαρότητα της κατάστασης και να μεταβεί άμεσα στο νοσοκομείο. «Ένιωσα ξαφνικά πως δεν μπορούσα να καπνίσω, εγώ που κάπνιζα πάνω από ένα πακέτο τσιγάρα την ημέρα και αισθάνθηκα κουρασμένος πολύ. Είπα στη γυναίκα μου πως θα πάω να ξαπλώσω, αλλά όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Το πρωί που μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο, οι γιατροί είπαν πως το διάστημα που πέρασε από την ώρα του εμφράγματος θα ήταν δυστυχώς καθοριστικό για την μετέπειτα πορεία της υγείας μου» διηγείται ο κ. Ρέντας στο newsbeast.gr.
Δεύτερος, εξίσου καθοριστικός, παράγοντας για την συνέχεια, ήταν πως η αρχική περίθαλψη δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε. «Το καλοκαίρι που ακολούθησε ήταν πάρα πολύ δύσκολο, δεν είχα ανάσες, δεν μπορούσα να φάω, να κινηθώ. Λίγες μέρες αφότου έπαιρνα εξιτήριο για το σπίτι, μεταφερόμουν εκ νέου στο νοσοκομείο. Το γεγονός πως η βλάβη είχε προκληθεί στη μισή καρδιά, δηλαδή το πρόβλημα δεν ήταν αμφικοιλιακό, συν το ότι μετά το καλοκαίρι την θεραπεία μου ανέλαβε το Ωνάσειο, ήταν αυτά που με έσωσαν. Στο Ωνάσειο έκανα την πρώτη εγχείριση, τοποθετώντας το μηχάνημα υποστήριξης της καρδιάς. Ήμουν ο πρώτος που έβαλα το μικρό μηχάνημα, αυτό που ζυγίζει 3 κιλά κι όχι 11»…
«Με αυτή την υποστήριξη κατάφερα να αντέξω μέχρι την στιγμή της μεταμόσχευσης, η οποία πραγματοποιήθηκε σχεδόν τρία χρόνια αργότερα. Όσο φορούσα το μηχάνημα, έζησα την εμπειρία μιας ζωής στην πρίζα… Το μηχάνημα ήταν προέκταση της καρδιάς σου, το είχες πάντα μαζί σου όπου κι αν πήγαινες. Από την άποψη του βάρους και του μεγέθους ήμουν τυχερός, σκέψου στο μεγάλο μηχάνημα, μόνο οι μπαταρίες είναι σαν φιάλες οξυγόνου… Το μοναδικό μειονέκτημά του μικρού μηχανήματος ήταν πως οι μπαταρίες του κρατούσαν 2 ώρες» συμπληρώνει.
Η ζωή με την υποστήριξη του μηχανήματος για τα επόμενα τρία χρόνια ήταν εν μέρει φυσιολογική, μπορούσε πλέον